Τάσεις φυγής ...

Τίποτα και κανένας δεν θα μου χαλάσει τη διάθεση. Α! Τώρα που το θυμήθηκα, "Μωρό, είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει..."

Χρόνια πολλά & Χιόνια πολλά

Πέρασαν κιόλας δύο μήνες! Λες κι είχα κάνει τάμα ότι δεν θα ξαναγράψω, εάν δεν χιονίσει. Μπορεί να μην πέρασα χιονισμένα Χριστούγεννα, μου το φύλαξε για τα γενεθλιά μου. Χθες, λοιπόν, γιόρτασα χιονισμένα γενέθλια!!! Όταν ξύπνησα χθες το πρωί και είδα τον ήλιο, άρχισα την γκρίνια. "Αυτό ήταν όλο, αυτό είναι το πολικό τοπίο;" Τελικά, ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μου. Η μητέρα μου, μου είπε ότι τον ίδιο καιρό είχε και όταν βγήκα από το μαιευτήριο (πριν από .... χρόνια). Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα από τον έξω κόσμο ήταν χιονισμένο τοπίο. Ίσως έτσι να εξηγείται και το κόλλημα που έχω με το χιόνι. Δεν θα ευχηθώ και του χρόνου, γιατί ελπίζω για μία ακόμη δόση. ΟK, το παρατραβάω τώρα, αλλά... μ' αρέσει! Χιόνια μου πολλά!!!

Ο χορός του χιονιού

Το μόνο λευκό που λατρεύω είναι το χιόνι. Από μικρό παιδί όταν η θερμοκρασία έπεφτε, αυτό που παρακαλούσα, ακόμη και στον ύπνο μου, ήταν όταν ανοίξω τα παράθυρα ν' αντικρύσω λευκό τοπίο. Δυστυχώς, εδώ στην Αθήνα, δεν έχω τη χαρά να το βλέπω συχνά. Όταν όμως συνέβαινε, δεν ξεκολλούσα από το παράθυρο. Καθόμουν με τις ώρες και παρατηρούσα τις νιφάδες να καλύπτουν τα πάντα γύρω. Επικρατεί μια παράξενη σιωπή, όταν πέφτει το χιόνι.. Σαν να απορροφά όλους τους ήχους και επικρατεί μια γαλήνη και μια ηρεμία που είναι ξένη προς την πόλη αυτή. Τώρα λοιπόν επικρατούν οι ιδανικές συνθήκες για να χιονίσει.Το σπίτι είναι στολισμένο (δέντρο, λαμπάκια στο μπαλκόνι κλπ), το τζάκι έτοιμο ν' ανάψει, έχω βάλει να παίζει και το "Snow (Hey oh)" των Red Hot Chili Pepers και έχω πάρει θέση δίπλα στο παράθυρο. Απ' ότι βλέπω μάλλον δεν θα μου κάνει τη χάρη σήμερα. Θα επιμείνω, όμως! Ακόμα και το χορό του χιονιού θα χορέψω, αν χρειαστεί κι ας μην είμαι fan του είδους. Όλα για λίγο χιόνι...

στον χρόνο χάνομαι ...

Δουλειά, τρέξιμο, πήξιμο, τρέλα και πάλι απο την αρχή. Πως περνάει έτσι ο χρόνος πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. Ο μήνας πήγε 13 κι ακόμα δεν έχω αξιωθεί να στολίσω το δεντράκι μου. Το μπαλκόνι το στολίσαμε νωρίς - νωρίς. Κάθε μέρα λέω "αύριο" αλλά περνάει η μέρα και πάλι αύριο λέω. Γι αυτό κι εγώ σήμερα στόλισα εδώ ένα, που ήταν και εύκολο, μήπως και παρακινηθώ ν' αρχίσω και το original. Λοιπόν, σήμερα που έχει και κρύο, θα ανάψω και το τζάκι να δημιουργήσω ατμόσφαιρα και θα το στολίσουμε (μαζί με τον καλό μου, ειδικός στα λαμπάκια). Αν χιόνιζε και λίγο ...

My Kantele by Amorphis

Truly they lie, they talk utter nonsense
Who say that music reckon that the kantele
Was fashioned by God
Out of a great pike's shoulders
From a water-dog's hooked bones:
It was made from grief

It's belly out of hard days
Its sound board from endless woes
Its strings gathered from torments
And it pegs from other ills
Truly they lie, they talk utter nonsense

So it will not play, will not rejoice at all
Music will not play to please
Give off the right sort of joy
For it was fashioned from cares
Mouldered from sorrow

"Φαντασιο-πλεξίες"

Άνοιξε η πόρτα και αθόρυβα σύρθηκε στο δωμάτιο. Χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω, ψιθύρισα: "Ήρθες, πάλι; Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά. Νόμιζα πως με ξέχασες."

Κάθισε απέναντί μου, σιωπηλά όπως πάντα. Το πρόσωπό της καθρεφτιζόταν στα μάτια μου. Μείναμε έτσι για ώρες. Εγώ βυθισμένη στις σκέψεις μου και εκείνη απέναντί μου, αχώριστη σύντροφος.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε πρωτογνωριστήκαμε. Πάνε χρόνια πολλά. Στην αρχή τη φοβόμουν. Ερχόταν ξαφνικά και μου ανέτρεπε την καθημερινότητά μου. Παρέλυε τις αισθήσεις , τις κινήσεις, όλο μου το είναι. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο μετά την έλευσή της. Τα χρώματα, τ' αρώματα, οι εικόνες, τα πρόσωπα, όλα σκεπασμένα μ' ένα γκρίζο πέπλο. Κι εκείνη πάντα εκεί, δίπλα μου.

Φοβόμουν ότι έτσι θα είναι πάντα. Αφηνόμουν να βουλιάζω σαν σε κινούμενη άμμο. Άλλες φορές πάλι, τα έβαζα μαζί της. "Τί θέλεις πια; Φύγε!!!" Άλλες φορές τα έβαζα με τον εαυτό μου. "Γιατί την αφήνεις να έρχεται; Σταμάτα την, επιτέλους!" Όσο το πάλευα, βούλιαζα ακόμη πιο βαθειά. Κι εκείνη πάντα σιωπηλή, εκεί δίπλα μου.

Τον πρώτο καιρό έμενε για μέρες. Μ' ακολουθούσε παντού. Μπροστά στους άλλους ήταν πιο διακριτική, έμενε παραπίσω. Αν και όταν έβρισκε ευκαιρία, ξετρύπωνε κι ερχόταν πιο κοντά μου. Γαντζωνόταν πάνω μου και με έκανε να γυρίζω πίσω στο δωμάτιο.

Και κάποια μέρα, ήσυχα όπως ερχόταν το ίδιο ήσυχα έφευγε. Στην αρχή για λίγο, μετά για περισσότερο. Με το πέρασμα των χρόνων άρχισα να συμφιλιώνομαι μαζί της. Δεν με τρόμαζε πια. Έμαθα τα "χούγια" της, ώστε να συμβιώνουμε αρμονικά για όσο μένει.

Γιατί τώρα ξέρω ότι, όταν θα φύγει, θα πάρει μαζί της το γκρίζο πέπλο και τη σιωπή. Και τα χρώματα θα είναι και πάλι ζωηρά, τ' αρώματα θα πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα και οι μελωδίες θα είναι πιο γλυκές.

Έτσι, λοιπόν, πηγαίνοντας για ύπνο τώρα πια μπορώ να πω "Καληνύχτα, θλίψη μου!
(κι ελπίζω το πρωί να μην είσαι εδώ)"

BLOG-O-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Όλες αυτές τις ημέρες σκεφτόμουν τί πρέπει να γράψω, λες και επρόκειτο αυτό το post να υποβληθεί σε κάποιο διαγωνισμό λογοτεχνίας. Πρέπει να γράψω κάτι έξυπνο, με χιούμορ ή πιο σοβαρό, αισιόδοξο ή καταθλιπτικό, μια ιστορία ή κάτι καθημερινό; Σκέψεις και ερωτήματα μου τριβέλιζαν το μυαλό σε ανύποπτο χρόνο. Στο τρόλεϋ, στο μπάνιο, την ώρα που μαγείρευα, όταν έπαιζα στο pc ... Αυτολογοκρίθηκα ουκ ολίγες φορές. "Όχι, όχι, δεν είναι καλό αυτό, να σκεφτώ κάτι άλλο, ίσως αυτό, αλλά πάλι όχι... "

Αυτό είναι και το μεγάλο μου πρόβλημα. Στη θεωρία είμαι καλή, στην πράξη είναι που χωλαίνω. Γι αυτό το αποφάσισα! Θα ακολουθήσω τη μέθοδο της αυτόματης γραφής. Θα γράφω ό,τι μου έρθει στο μυαλό την κάθε στιγμή.

Δεν θα με λογοκρίνει και το ίδιο μου το blog!!